Een kleine moeite in tijden van corona

Aan het Lifelines Corona-onderzoek doen al wekenlang tienduizenden noorderlingen mee door wekelijks een vragenlijst in te vullen. De antwoorden van ieder van hen vormen de schat aan data die onderzoekers gebruiken om meer te leren over het coronavirus. Jeannette Wijbenga (54) is één van die deelnemers. “Het is vaak een kleine moeite iets zinvols te doen voor een ander.” Dat is waarom ze op verschillende manieren, bij wil dragen aan de wetenschap, de maatschappij en de mensen om haar heen. Ze vertelt over haar leven tijdens de coronacrisis en haar deelname aan Lifelines.

“Alweer 25 jaar geleden ben ik als ergotherapeut in het Martini Ziekenhuis gaan werken. Dat heb ik jarenlang met heel veel plezier gedaan. Daarnaast heb ik binnen het ziekenhuis verschillende andere taken op me genomen. Sinds vorig jaar werk ik er volledig als projectleider. Vanwege de coronacrisis werk ook ik vanuit huis en heb ik mijn taken daarop aangepast. Maar we kijken nu weer vooruit naar hoe we straks ons werk weer kunnen oppakken. Daarvoor is genoeg te doen de komende tijd.”

Een klein gebaar voor mantelzorgers

“Omdat ik parttime werk en de kinderen volwassen zijn, heb ik best tijd om iets zinvols voor anderen te doen. Daarom werk ik als vrijwilliger via Humanitas. Onlangs is er een initiatief gestart om telefonisch contact op te nemen met mantelzorgers. Voor hen kan deze periode erg zwaar zijn. Persoonlijk voel ik me niet geïsoleerd. Ik zing nog steeds (digitaal) in een koor, houd op allerlei manieren contact familie en vrienden en maak geregeld een praatje met mijn buren. Maar voor mensen van wie de wereld klein is en de druk hoger, kan het echt moeilijk worden door zo’n crisis. Daarom doe ik met dit initiatief mee en bel ik met mantelzorgers om te vragen hoe het gaat. Het is een kleine moeite en het zijn vaak mooie gesprekken.”

Een snoepwinkel voor onderzoekers

“Door deel te nemen aan Lifelines hoop ik de wetenschap en de toekomst van de gezondheidzorg verder te helpen. De opzet van Lifelines vind ik uniek. Ik zie het als een snoepwinkel voor onderzoekers, voor hen is het ongelooflijk wat ze er allemaal uit kunnen halen. Door een beetje van mijn tijd te investeren kan ik daar een bijdrage aan leveren en misschien wel iets betekenen voor de wetenschap. Dat is primair waarom ik meedoe.”

Deelnemeradviesraad

“Ik ben sinds enkele jaren lid van de deelnemersadviesraad van Lifelines. We zijn een groep deelnemers die bij elkaar komt om vanuit deelnemersperspectief een klankbord te zijn voor het bestuur van Lifelines. Het is niet zo dat we alle 167.000 deelnemers vertegenwoordigen, maar we denken mee en geven onze mening. Bijvoorbeeld over hoe communicatie met deelnemers verloopt en hoeveel gezondheidsgegevens je als deelnemer na een onderzoek krijgt. Maar ook over ethische en juridische kwesties, bijvoorbeeld wie gebruik mag maken van de data. Het doel is niet om met besluiten te komen, er hoeft geen consensus te ontstaan, maar we voeden Lifelines met onze ideeën en mening.”

Daar kan Lifelines iets mee doen!

Mede door haar bijdrage via de deelnemersadviesraad, is Jeannette alert op de potentie voor Lifelines.  Ze was dan ook niet verrast over de corona-vragenlijst met als doel de erfelijke en omgevingsfactoren voor het krijgen van COVID-19 te achterhalen en vindt het leuk om mee te doen. “Als ik een vragenlijst krijg ben ik altijd nieuwsgierig naar welke vragen er gesteld worden. Dat de crisis heel veel invloed heeft zie je ook aan de vragen in dit onderzoek. Het gaat niet alleen om fysieke gezondheid maar ook om de geestelijke. De wekelijkse vragenlijst over het coronavirus is onderdeel geworden van mijn routine. Veel vragen zijn hetzelfde en de meeste kan ik ondertussen gedachteloos invullen, maar andere zetten me aan het denken, bijvoorbeeld welk cijfer ik de kwaliteit van mijn leven geef en waarover ik me zorgen maak.”

Maak er het beste van

“Gelukkig maak ik me tot nu toe weinig zorgen over mijn eigen gezondheid en over die van de mensen in mijn omgeving. Maar ik ben wel bezorgd over hoe we als samenleving verder moeten. Ik hoop dat we de aandacht die we nu veel meer voor elkaar hebben, kunnen vasthouden. Het is niet alleen lichamelijke gezondheid, maar ook de mentale, wat mensen gelukkig maakt. Daar heb je zelf wel wat invloed op en kan op heel veel manieren. Zo heb ik op eerste paasdag, samen met man en buurvrouw, onze straat verrast met muziek en paaseitjes die we, vanaf veilige afstand, iedereen toewierpen. Dat zorgt in de directe omgeving voor gezelligheid. Ik hoop dat het anderen ook lukt om er in deze bijzondere tijden samen het beste van te maken.”